Ég hef alltaf þráð að getað sungið

Ungur tónlistarmaður og tónskáld, Hallvarður Ásgeirsson systursonur frúsins míns hefur dvalið hjá okkur í úthýsi í nokkrar vikur ásamt kærustunni sinni. Hallvarður hefur liðið ár stundað tónlistarnám í New yourk í Bandaríkjunum. Hann varð frægur af enndemum fyrir tvær heimildarmyndir sem gerðar voru um hann. Önnur heitir "Varði fer á vertíð" og hin fjallar um för hanns til Evrópu. Sem ungra manna er háttur þá er Hallvarður fróður um marga hluti. Ég benti honum á þátt sem er á hlaðvarpi Ríkisútvarpsins sem ég gerði um Gunnar Óskarsson sem alltaf var kallaður Gunnar Óskarsson 12 ára og var fyrsta barnasöngstjarna á Íslandi.
Þá sagði Hallvarður mér frá því að fyrir nokkur hundruðum ára hefðu ungir karlmenn farið seinna í mútur en nú gengur og gerist. Ungir piltar fóru ekki í mútur fyrr en um tvítugt. Hver ástæðan er veit ég ekki, en hugsanlega eiga breyttar lífsvenjur sinn þátt í því að piltar eru meira bráðþroska en fyrrum.
Það er sorglegt til þess að vita að ungir piltar skuli nú ekki getað verið lengur skammlaust í drengjakórum en til 12 til 14 ára aldurs. Og það er leitt til þess að vita að þeir sem eru svo heppnir að fara ekki í mútur fyrr en um 18 ára aldur skuli vera litnir hornauga nú til dags.
Þegar ég hafði hvað fegursta rödd hér í borg að eigin áliti enda úr Vestmannaeyjum, var barnasöngvarinn Robertino mjög vinsæll.
Ég reyndi að líkja eftir honum að því er mér finnst með góðum árangri en fór í mútur 14 ára, en ef ég hefði lafað með drengjaröddina lengur myndi ég hafa sungið allra drengja fegurst á sjöunda áratugnum. Svona geta örlögin leikið mann grátt en í stað raddfegurðarinnar fékk ég blokkflautu 10 ára og hef unað mér við að raula á hana bæði í atvinnuskini og í frístundum.